Hardlopen, hoe het is begonnen

Onder het kopje ‘Hardlopen’ staat inderdaad New York. Waarom? Ik zal het proberen uit te leggen:

Vanaf 1986 houd ik mezelf wat bezig met hardlopen. Dat “mezelf een beetje bezig houden” betekende voor mij dat ik in een jaar tijd mezelf wilde klaarstomen om één van mijn sportieve doelen te bereiken: het lopen van de marathon van Rotterdam. Het leek vlak voor de deadline nog even mis te gaan (blessure), maar het lukte. Op 18 april 1987 liep ik de Marathon van Rotterdam.

Ik kan niet beschrijven hoe het voelde toen ik daar op de Coolsingel over de finishlijn kwam. Ik was enorm trots op mezelf, want voor de marathon had ik nooit langer dan een halve marathon gelopen. Daarnaast voelde ik me gigantisch moe. Dat mocht dan ook wel na 42,2 km.

Het lopen bleef leuk en in totaal liep ik 7 marathons. De laatste was in 1992, in mijn snelste tijd, 3 uur, 29 minuten en 47 seconden (volgens het officiele certificaat).
Hierna bleef ik hardlopen, maar werd een mooi-weer-loper. Ik liep van zo’n beetje maart tot en met september. Deed zo af en toe mee aan wedstrijdjes en prestatielopen, maar daarna hield het weer op, tot het volgend voorjaar.

Tegen Ella zei ik ooit dat het van mij een sportieve droom was om de Marathon van New York te lopen. Ella zou meegaan, om mij aan te moedigen en om daar heerlijk te shoppen. Dat het een droom was, was haast wel zeker. Ik wist namelijk erg goed wat je er voor doen (en zeker ook laten) moest om je voor te bereiden op een marathon. Dat kost een enorme hoop tijd, moeite en nog een heleboel meer. Ik liet mijn droom dus maar mijn droom. Zeker toen Ella ziek werd… en overleed… Mijn droom spatte daarmee uit elkaar!

Na het overlijden van Ella is er zoveel gebeurd… Zoveel veranderd. Ook ik ben veranderd. Ben vooral wat anders gaan denken. En probeerde eens naar mijn kinderen te luisteren. Zij vonden het namelijk hoog tijd worden dat hun vader eens stopte met roken, want: “Pa je weet toch wel wat er kan gebeuren?” Ja, tuurlijk wist ik dat. En of! Ik wilde er ook mee stoppen en was daar al even (geestelijk) mee bezig. Dat is één ding wat mij duidelijk was geworden: je geest is daarbij heel erg belangrijk. Met een beetje hulp van een buurvrouw (bedankt nog voor het zetje, Joke!) stopte ik begin maart 2004 met roken, hoewel… het kostte nog wel de nodige moeite. In totaal rookte ik nog 10 shaggies tot… 25 maart 2004, (jawel de verjaardag van Ella). Bij het graf van Ella heb ik m’n laatste shaggie gerookt. Althans dat was wat ik zou proberen. Ik was er zelf klaar voor!

Ik begon gelijk begin maart 2004 weer het hardlopen op te pakken. Net als de laatste jaren. Maar wel met één verschil. Ik wilde kijken of ik me klaar zou kunnen stomen voor een marathon in het najaar van 2005! Ik zei niemand iets daarover en ging gewoon weer lekker lopen. En het ging ook echt lekker! Zo lekker ging het, dat ik aan het einde van 2004 aan mijn sportieve droom terug moest denken.

Eén droom kon nooit meer vervuld worden: samen met Ella oud worden. Die sportieve droom zou in principe wel gedeeltelijk vervuld kunnen worden! Ik besloot wat informatie in te gaan winnen. En ja hoor, dat betekende dus wel dat ik steeds enthousiaster werd. Er zijn tal van mogelijkheden, maar ik besloot tenslotte om met Radio Rijnmond de reis naar New York te gaan maken. Al 16 jaar organiseren zij deze trip naar de marathon onder de marathons.

Vanaf nu zal ik om de zoveel tijd een verslag doen over mijn belevenissen:
De reis is begin februari 2005 geboekt. Ik kreeg de bevestiging. Ik doe mee!! 9 dagen en dus 7 nachten in New York. Op zondag 6 november 2005 zal het gaan gebeuren! Tot die tijd zal ik jullie met enige regelmaat op de hoogte houden van mijn belevenissen in de aanloop naar die marathon van New York. Kom dus regelmatig even “kijken op mijn site” en volg het verhaal, want er zit dus voor mij een apart gevoel aan vast.
Mijn sportieve droom gaat, als alles goed gaat, bijna helemaal uit komen.

In deze hele voorbereiding ga ik meedoen aan een hoop wedstrijden, want één ding is zeker, om een marathon uit te kunnen lopen moet je veel kilometers in je benen hebben. Héél veel kilometers. En ik vind het leuker en prettiger om dit met een heleboel anderen samen te doen, dan het trainen alleen.

Ik heb ondertussen al gedurende de zomer van 2004 vrijwel alle wedstrijden hier in de wijde omgeving meegelopen en ben zelfs met Wendy in Engeland geweest voor een echte en onvervalste wedstrijd over 10 Engelse mijlen (The Discovery Run in Harwich). Extra leuk was nog dat Wendy, die daar de 5 mijl liep, achteraf nog een prijs thuisgestuurd kreeg. Zij bleek in haar leeftijdsklasse de 2e prijs te hebben behaald. Haar eerste (en enige?) prijs ooit.

In november 2004 liep ik weer mijn eerste halve marathon (21,1 km). Dit gebeurde bij de Halve van Monster, één van de 10 zwaarste halve marathons in Nederland. Ik begon dus gelijk goed! Nou dat die halve marathon zwaar was, kan ik nu wel bevestigen. Vanaf kilometer 8 ga je het strand op (rul zand!) en bij kilometerpunt 17 mag je er weer af. Ik finishte in een tijd van 1 uur en 52 minuten. Kapot was ik! Dat viel tegen!

Een week voor de kerst was er een halve marathon in Linschoten bij Utrecht. Ik besloot ook hier aan mee te doen. Het was best koud die dag, maar… af en toe ook een beetje zon, niet te veel wind en een werkelijk schitterend parcours. Ik liep daar redelijk gemakkelijk deze halve marathon. Wat ging dat lekker, zeg. Eindtijd: 1 uur, 43 minuten en 15 seconden. Kijk, dat klonk goed.

Vanaf de jaarwisseling was het even wat stil met wedstrijdjes, tot zo’n beetje eind februari 2005. Behalve een 10 kilometer in Boskoop liep ik geen wedstrijdjes mee. Tot de Bruggenloop van Rotterdam (15 km). Deze was op 27 februari 2005. Het was erg koud bij de start en toch ook wel tijdens de loop. 2 sneeubuien en een hagelbui kregen we over ons heen. En ik maar in m’n korte broek! Toch merkte ik niet veel van de kou en liep een voor mij prima tijd van 1 uur en 9 minuten. Hierbij moet je dan wel bedenken dat ik nooit iets aan snelheids of intervaltraining doe. Eigenlijk zou dat wel moeten, maar ja…

Goedgemutst besloot ik dan ook op 5 maart 2005 mee te doen aan de halve marathon van Midden Delfland. Een mooie route door Schipluiden en Maasland. Wel weer koud en toch ook wel lastig. Het had tenslotte in de week voorafgaand aan deze loop knap gesneeuwd en dat was op sommige stukken ook echt nog wel te merken. Ik zou rustig aan doen, want na de snelle Bruggenloop nog even een snelle halve marathon leek mij iets teveel van het goede. Al rustig deed ik er 1 uur, 44 minuten over. Was dat rustig?? Alleen de laatste 3 kilometer vond ik het zwaar. De koude wind tegen (weer korte broek!) voelde ik dat laatste stuk behoorlijk. Verder vond ik het wel meevallen. Kennelijk gaat het dus steeds beter en makkelijker!!
Op dus naar de City Pier City in Den Haag. Deze wordt op zaterdag 19 maart verlopen. Ik wil daar eens kijken of ik zo rond de 1 uur en 40 minuten kan lopen. Uiteraard is dit afhankelijk van het weer, maar ik wil het wel eens uitproberen. Ooit, in mijn “goede jaren” liep ik tijdens deze loop mijn PR van 1 uur, 32 minuten. Dat zal ik nooit meer halen, maar ik wil een beetje in de buurt proberen te komen.

Na de City Pier City staat ineens de Marathon van Rotterdam op 10 april, op mijn programma. Waarom ineens? Omdat ik heb ingeschreven voor de reis naar de marathon van New York mocht ik gratis meedoen aan de Marathon van Rotterdam 2005. Het is al weer de 25e! Omdat ik deze marathon al 6 keer eerder liep en het dus de 25e keer is, heb ik besloten er toch aan mee te doen. Dus zonder dat ik daar in mijn trainingen rekening mee heb gehouden. De laatste weken train ik me dan ook suf op de wat langere afstanden, want ik start daar dan wel, maar wil dan toch ook wel de finish bereiken. Tenminste als dat lukt, zonder mijn lichaam echt over de kling te jagen. Nou ja, we zien wel… eerst dus de City Pier City.

Vandaag, zaterdag 19 maart 2005 dus de City-Pier-City. Ik had eigenlijk al bij het begin spijt van mijn grote mond. Een tijd van rond de 1 uur en 40 minuten. Als ik nu één van de weinige deelnemers was! Tjonge, wat een mensenmassa. En dus allemaal op hetzelfde moment nog eens dezelfde kant op willen ook. Er was geen doorkomen aan. Na 10 km was ik er dus al bijna van overtuigd: “Dit gaat hem niet worden”. Die zekerheid had ik helemaal op het 15 km punt. Een tijd daar van 1 uur, 12 minuten ruim. En dan dus nog die laatste, zware 6 km. Toen ik echter op het 17 km punt was, zag ik ineens dat er nog 20 minuten restten tot de 1 uur, 40. En dus nog 4 km. Dit gaf een enorme kick. Zou ik het dan toch nog halen? Echt op de finish drukte ik m’n stopwatch in. 1 uur, 40 minuten en 59 seconden. Hoe krijg je dit voor elkaar. Mooi zo rond de 1 uur 40. Ik ben dus erg tevreden.

Kijk, en wat nu zo mooi is: we moesten de City-Pier-City lopen met een chip voor de tijdregistratie. Mijn netto looptijd is dus 1 uur, 40 minuten en 58 seconden geworden. Mijn tijd op de 15 km was 1 uur, 11 minuten en 04 seconden. Mooi toch! Ben ik toch mooi 1.364e mee geworden. En dat dus in een veld met in ieder geval veel meer dan 6.300 lopers.

Het is nu maandag 11 april 2005. Gisteren was het dus zover. De Marathon van Rotterdam! Nu heb ik pijn. Pijn in heel mijn benen. En met heel mijn benen bedoel ik dus heel mijn benen. Van het begin van mijn kuiten tot aan mijn liezen. Maar… ik heb m’n medaille en kan m’n shirt met trots dragen. Ik heb hem uitgelopen! Vraag alsjeblieft niet hoe, want dat wil ik eigenlijk niet meer weten! Vanaf net na de 34 kilometer kwam in mijn rechterkuit de kramp opzetten. Ik voelde hem echt snel opkomen en weet echt dat het met kramp (hard)lopen geen pretje en meestal een onmogelijkheid is. Nu moest ik nog bijna 8 kilometer. Ik heb dan ook noodgedwongen een aantal stukken moeten wandelen en heb mijn kuit zelfs even laten “losgooien” bij een Rode Kruis post. Dat was op zo’n 38 1/2 kilometer. Het hielp wel en gelukkig ging het lopen daarna weer wat beter en de laatste 1 1/2 kilometer leek het wel of ik nergens meer last van had (tot net over de finish). Mijn eindtijd: 4 uur en tien minuten. Trots ben ik op mijn doorzetten. Het lopen ging eigenlijk slecht. Het was slecht weer: regen en wind. Maar ach… het is gelukt en weet dat ik nog een hoop te doen heb voor New York. Gelukig heb ik daar dan nog een half jaar voor!
Oh ja, en volgende week zaterdag wil ik de halve marathon van Naaldwijk mee gaan lopen. Ik heb me al ingeschreven. Nog maar even niet te veel aan denken! Eerst even een paar daagjes rustig aan doen!

Een paar daagjes rustig aan doen. Tja, met behulp van Ton Roos lukte dat nog redelijk. Ton is evenals ik verzorger bij Full Speed en wilde mijn kuiten wel even “losgooien” op dinsdagavond. Hoewel ik een massage heerlijk vind, was dit een wat minder gevoel. Pijnlijk, vooral mijn rechterkuit. Ton vond het raadzaam als ik toch wat zou gaan “dribbelen”. Zo gezegd, zo gedaan. Op woensdag ging ik even een kwartiertje de straat op. En: het ging me nog redelijk af! Tuurlijk was het even gevoelig, maar na een paar minuten viel het eigenlijk al wel mee. Op donderdagavond werd ik weer even losgegooid” en vrijdag liep ik een 5 kilometer voor mezelf. Het was nog niet “je van het”, maar… Het viel niet tegen in ieder geval. En dat was maar goed ook, want… 13 dagen na de marathon van Rotterdam stond er alweer een halve marathon te wachten. Die van Naaldwijk. De eerste van het E-kwadraat running circuit 2005. Het gaat hier om in totaal 7 lopen in zeg maar het Westland. Daar wordt dan van de deelnemers een klassement op leeftijd van gemaakt. Ik wil ze dit jaar allemaal proberen te lopen. Proberen, want met één loop ben ik misschien op vakantie, dus…

Zaterdag 23 april de Caiw halve marathon in Naaldwijk dus! Poeh, zeg, het was nog maar 13 dagen geleden dat ik liep te ploeteren in de marathon van Rotterdam. En dan nu al weer “vol aan de bak”? Zou dat wel goed gaan? Het was in ieder geval heerlijk weer. Ik hou er wel van: lekker zonnig en warm. Wel stond er een aardig briesje. Toch was ik daar ook weer blij mee, want… tussen de kassen kan het wel heel erg heet worden zonder wind. Kortom: ideaal weer voor het lopen, vind ik. Na zo’n 7 kilometer was ik het zat. Met mezelf. Ik liep weer vreselijk ingehouden en daar baalde ik enorm van. Ik wilde het dan wel rustig aan doen (vandaar dat ïngehouden lopen), maar dat liep dus weer niet lekker. Ik besloot dan ook maar gewoon “gas te geven” en te zien waar het schip zou stranden. Nou stranden deed het dus niet. Ik liep in 1 uur, 43 minuten en 31 seconden naar de finish. Ik was daar wel heel erg tevreden over.

Pas nu kon en wilde ik echt even gas terug nemen. Even echt wat rustiger aan doen. Maar wel rekening houden met de volgende loop op 5 mei 2005. Een thuiswedstrijd zal dat worden want het betreft de Golden Ten loop in Delft. 10 kilometer dus met start en finish in het centrum van Delft. Een must voor elke Delftse loper!!

Ja, ja, lekker wat rustiger aan doen. Inderdaad is dat wel eens goed. Bij mij is dit rustiger aan doen niet zo veel rustiger. Drie keer gelopen deze week en er komt nog een vierde keer bij! Hoe bedoel je rustiger aan doen. Ja, wellicht qua omvang, maar niet qua trainingen. Maar goed, de Golden Ten dus in Delft. Wendy ging de vijf kilometer lopen en Maril kwam aanmoedigen. Wendy bleek na afloop wel tevreden met haar tijd. En toen ging ik dus van start. De eerste kilometer ging wel erg lekker, maar ik had wel last van mijn borstband van de hartslagmeter. Zodanig last, dat ik net na die 1e kilometer even gestopt ben om de band goed te doen. Kostte me ruim 20 seconden, want echt lekker snel lukte het niet. Zag ondertussen wel dat m’n 1e kilometer ging in 4 minuut, en 9 seconden. Dat was even schrikken. Voor mijn doen veel te snel. Ben echter daarna wel doorgegaan in een knap snel tempo om maar te kijken tot waar ik dit vol zou houden. Nou, ruim 5 kilometer dus. Daarna werd het wat minder snel. Ik had het zelfs behoorlijk moeilijk tussen de 6 en 7 kilometer.
Daarna ging het weer iets beter en kon ik finishen in een tijd van 44 minuten en 27 seconden. Voor mijn doen een hele goede tijd!!! Sinds ik weer begonnen ben met hardlopen in maart vorig jaar ben ik zo snel nog niet geweest!! Ik ben dus weer tevreden! De volgende loop is 14 mei 2005. De DIOS lenteloop in Den Hoorn. Weer een 10 kilometer!!

Tja, 14 mei 2005. De dag na… Sparta – Heracles. Weer een teleurstelling rijker. Dat gebeurde wel vaker de laatste weken. Dat ik door m’n cluppie teleurgesteld werd. Wel kippenvel gekregen van die minuut echte stilte in het met ruim 11.000 toeschouwers gevulde Kasteel. Ter nagedachtenis aan het hoofd jeugdopleiding en trainer van Jong Sparta Rob Kiebert. Maar weer in het inmiddels voor een hoop lopers bekende rood-witte shirt gelopen. Ook in slechte tijden dus… Over de DIOS-Lenteloop in Den Hoorn kan ik eigenlijk kort zijn. Het liep eigenlijk wel lekker. Niet top, maar best wel vlak. Mijn eindtijd: 44 minuten en 37 seconden. Dus weer onder de 45!! Het zal toch geen gewoonte worden? Nog even een leuk detail: Maril kwam mij nog even succes wensen!! De volgende loop wordt 11 juni gehouden, vlak voor ons vertrek naar Portugal! Het gaat dan om de 15 kilometer van Maasdijk. Ik ben benieuwd!

Schreef ik de vorige keer: de dag na Sparta-Heracles… wat een teleurstelling. Nu wil ik dit even kwijt: WAT EEN FEEST!!! Helmond Sport – Sparta 1 – 2! En dus zijn we weer terug waar we thuis horen: de Eredivisie! Eindelijk!!! Maar goed, het gaat hier om hardlopen en dus niet over voetbal, dus…
Zaterdag 11 juni was de dag van de Jan Knijnenburgloop in Maasdijk. Met andere woorden: de 15 van Maasdijk. Het werd zwaar vandaag. Hoewel de laatste 4 kilometer weer snel gingen, liep ik toch niet lekker. Zelf denk ik dat het te maken heeft met de wat minder lange trainingen die ik nu doe. Ik wil het tot eind juni iets rustiger aan gaan doen, om daarna in 4 maanden tijd me helemaal klaar te stomen voor New York. Mijn eindtijd: 1 uur, 10 minuten en 36 seconden. Vergeleken met vorig jaar (1 uur, 18 min. 18 sec.) wel een duidelijke verbetering, maar toch niet tevreden. Ik baalde er echt een beetje van. En waarom? Geen idee. De Bruggenloop in februari liep ik in 1 uur, 9 minuten en 16 seconden. Dit op een zwaarder parcours! Wellicht was het dat, dat mij lichtelijk ontevreden maakte. Goed, in ieder geval zitten deze 15 er weer op. Maandag de 13e komt er beter nieuws. Met Maril 8 dagen naar Portugal!! Jippie!! Even relaxen. Heerlijk. Na die korte vakantie is op vrijdag 24 juni de volgende loop: de Oranjeloop in Kwintsheul.

Na 8 daagjes heerlijk genieten en vooral niets aan hardlopen te hebben gedaan (wat kostte me dat een moeite!!) snel even wat gelopen op dinsdag en woensdag. Toen was het al vrijdag en stond dus de Oranjeloop in Kwintsheul op het programma. ’s Middags een knappe val gemaakt toen ik met de fiets tegen een invalidenvoertuig knalde. Behalve wat pijn in mijn linkerhand en enkele schaafplekjes ging het wel, dus op naar Kwintsheul. Het was heerlijk weer. Uiteraard veel te warm met 30 graden. Toch in ruim 48 minuten gelopen. Gezien de warmte en de pijn in mijn hand die steeds erger werd, dus redelijk tevreden. Wel even langs het ziekenhuis geweest. Niets gebroken, maar wel zwaar gekneusd en dus erg pijnlijk. We zien wel hoe dit verder gaat. De volgende loop is één van mijn favorieten. Ik doe die al zoveel jaar: de Kadeloop in Schipluiden. 12 kilometer lang, waarvan een kilometer of 5 langs de vaart, waar je vrijwel niet kunt passeren! Ik heb nog een week om een beetje in vorm te komen. Vorig jaar liep ik 58.08. Mijn doel: onder de 58 minuten gaan lopen. Of dat zal lukken, lees je… volgende week.

Het is nu maandag 4 juli 2005 en mag nog even mijn afgelopen weekend met jullie doornemen. Eigenlijk moet ik met dit weekeinde afgelopen donderdag al beginnen. Toen zou ik namelijk in het ziekenhuis aangesloten worden op een kastje en dat kastje 24 uur bij mij dragen. Dit alles, omdat ik wat rare dingen voelde met mijn hart. Ik was niet bang voor echte problemen, maar wilde graag weten waar de oorzaak lag van die gevoelens. 24 uur later, na een toch nog redelijke nacht (het kastje lag wel soms in de weg bij het slapen) hoorde ik omstreeks 10.00 uur de uitslag van de cardioloog.
Ik heb dus last van een overslag. Oftwel: mijn hart slaat wel eens een keer over en de volgende hartslag is dan extra sterk. Omdat ik zo aan het sporten ben, is mijn hart extra sterk, dus komt daar nog een beetje extra kracht bij. Mede omdat ik niet de dikste ben, voel ik die “extra sterke” hartslag dus goed. Niets om mij zorgen over te maken volgens de cardioloog.
Laat dat nou goed uitkomen, want ik heb een aardig weekeinde voor de boeg. Op zaterdag de Kadeloop en op zondag de eerste gezamenlijke training voor de New York Marathon. Jammer dat ik behoorlijk verkouden ben geworden. Dat brak mij tijdens het lopen aardig op. Vooral bij de Kadeloop. Na het startschot van de 5 km brak de lucht open en scheen de zon. Dit leverde een knappe temperatuursverhoging op en bij mij benauwdheid omdat ik verkouden was. Toch mijn doel bereikt. Ik wilde toch onder de 58 minuten gaan lopen. Het lukte. Mijn eindtijd 56 minuten en 45 seconden! Dus toch tevreden!!
Zondagachtend was het dus tijd voor mijn eerste gezamenlijke training voor de NYC marathon. Gehouden in Oud-Verlaat (achter Rotterdam-Ommoord). Er waren ongeveer 30 man/vrouw aanwezig en het werd een leuke, maar wel zware heuveltraining die wij voorgeschoteld kregen. Leuk detail: één van de lopers herkende mij van de Jan Knijnenburg loop in Maasdijk. “Daar liep jij toch ook in dit Sparta-shirt”. Dat nou net niet, want vandaag liep ik in het uitshirt van het afgelopen seizoen en in Maasdijk uiteraard in het thuis-shirt (van Marciano Bruma gekregen!).
Hij gaf me daarin gelijk! Wel leuk dat mensen je aan je Sparta-shirt beginnen te herkennen. Maar ja, als je altijd in dat mooie shirt loopt, val je vanzelf wel op!! Ook bij de fotograaf Carry van A.V. de Waterweg. Hij “schiet” ook altijd een plaatje van mij, vanwege dat “mooiste shirt van Nederland!”. Ik bedank hem bij deze gelijk maar voor zijn foto’s en ze zijn veelal te zien op mijn foto-pagina van het Hardlopen. Vandaag, maandag, maar even rustig aan uitgelopen. Toch weer even ongeveer 7 km meegenomen.

Zo, dat duurt lang zeg! Een maand zonder loopwedstrijd. Dus alleen maar trainen, trainen en nog eens trainen. Dat het vakantie-tijd is/was kon je best wel merken. En dus niet alleen aan de kortere files. Wat baalde ik ervan. Ik vind het toch wel erg leuk worden, die hardloopwedstrijdjes. Het is weer wat anders. Een ander parcours, een hoop mensen en dus ook extra strijd. Ook lekker voor de snelheid zullen we maar zeggen. Maar… oh ja… eerst nog even terug naar vrijdag. Of eigenlijk vorige maand toen ik bij de cardioloog was geweest. Er werd afgesproken dat ik toch voor de zekerheid een fietstest zou ondergaan. Om te kijken hoe het met m’n hart gaat, als er druk op staat. Kortom, kijken of ik de “overslag” kan opwekken. Het antwoord is dus duidelijk: Neen. Opwekken kan ik de “overslag” niet.
De arts in spé, mijn zoon Dennis ging mee naar het ziekenhuis. Het is een echte student met alles erop en eraan. Dus ook laat naar bed en er laat weer uit. Niet deze dag. Vroeg uit de veren, voor een bezoek aan het ziekenhuis. Na het maken van een hartfilmpje naar de fietsafdeling. Daar kwam voor Dennis de domper. Hij mocht er niet bij zijn, want stel je voor dat er iets gebeurd met zijn vader…
In het kamertje gooide ik al m’n charmes en gespreksstof in de strijd en ja hoor… het mocht uiteindelijk toch. Omdat hij 4e jaars geneeskunde student is. Goed, de fietsproef. Elke minuut komt er een verzwaring en wordt “de berg” steeds steiler en steiler. Daar moet het althans een beetje op lijken… Omdat er bekend was dat ik voor de marathon aan het trainen ben was de verwachting hoog gespannen, maar ik wist ook wel: de verzuring slaat bij fietsen sneller toe. Dat zijn lopers niet gewend. En inderdaad, na zo’n 20 minuten fietsen brak het zweet me echt uit en begonnen m’n bovenbenen vol te lopen. Het werd me snel makkelijk gemaakt. De bergetappe werd weer vlak en zonder wind. Lekker een beetje uitfietsen. Hierna snel onder de douche (jawel in het ziekenhuis)!! En snel naar de cardioloog voor de uitslag.
“Nou, je mag alles weer doen! Alles is oké.” Niet dat ik niets meer of het anders deed. Ik had tenslotte geen angst gehad dat het mis was. De cardioloog wenste me succes met New York. Dat was het! Niets staat me nu nog in de weg me verder voor te bereiden voor de marathon van New York. Twee uur na het bezoek aan de cardioloog was ik al weer aan het trainen. Gelukkig is er morgen een wedstrijdje!!
Een wedstrijdje? Jawel, in De Lier. De Bradelierloop. Voor mij niets bijzonder, maar voor Maril… Ze heeft er tenslotte 19 jaar gewoond. Dat maakte het wel extra leuk. Voorafgaand aan de loop zei ik tegen haar dat ik gokte op een tijd tussen de 45 en 47 1/2 minuut. Dit zeker gezien de wind.
De wedstrijd zelf liep niet lekker. De wind tegen op het lange stuk naast de vliet (2 keer) nekte mij behoorlijk en na 8 km zag ik het niet helemaal scherp meer. Kapot was ik. Maar ja, dat moet ook. Ik knokte me de laatste 2 kilometer door en finishte uiteindelijk in… 45 min. 00.3 sec. Ik was daar eigenlijk knap pissig over. Eén seconden minder en dan liep je onder de 45 minuten. Die éne seconde was natuurlijk best wel ergens te halen geweest. Uiteraard. Maar ja… ik was tevreden en Maril ook! Kan het beter??

Twee weken na De Lier staat er iets geheel anders gepland. De Westland Beach Challenge in Ter Heijde. Een triathlon, bestaande uit zwemmen in zee, mountainbiken over het strand en in de duinen en hardlopen. In de tussentijd van deze triathlon zijn er enkele andere evenementen, onder andere de Beach-Run. Dat is waar ik aan mee wilde doen. Een 10 kilometer over strand, duinen en weg. Leek me wel leuk. Hoewel het weer niet helemaal mee zat (er stond een knap harde wind) was het niet echt koud. Om 18.10 uur ging de Beach Run van start. Maril was weer aanwezig. Zij genoot van het strand en de wind en maakte wat foto’s. De wedstrijd was niet exact wat ik ervan had verwacht. Het was bere-zwaar!! Op het strand tegen de wind, een stukje weg en de duinen. Het laatste stukje over de weg en weer het strand en dat in totaal 2 keer. Het was ongeveer 6 kilometer strand (2 x 3 km wind tegen!), 3 1/2 km duinen (echt geconcentreerd lopen) en wel 500 meter weg. Loodzwaar, maar… wel heerlijk om eens te doen. Mijn eindtijd was 49 minuten en 50 seconden. Ik was tevreden, want de dag ervoor had ik nog even een duurloopje van 19 km gedaan, dus… Oh ja, de foto’s van Maril zijn te zien bij de rubriek Hardlopen – Foto’s!

Op zaterdag 27 augustus 2005 stond de lustrum-editie van de Ronde van Nedstaal op het programma. Deze loop in Alblasserdam deed ik vorig jaar voor het eerst en was wel grappig. Dit jaar dus maar weer. Grappig werd deze loop dit jaar niet, want ik ging veel te snel weg (4.05 en 4.11 de eerste 2 kilometer. Dat moest ik dus bezuren. Na ruim 5 kilometer was de koek dan ook helemaal op en besloot ik dus maar af te zien van mijn poging om een hele snelle 10 km te lopen vandaag. Pas na 7 km liep ik weer wat lekkerder en kon ik nog redelijk finishen. Mijn eindtijd was 46 minuten en 09 seconden. Uiteraard was ik daarmee niet tevreden. Maar ja, het kan niet altijd lukken, toch…

De volgende dag, zondag 28 augustus was er weer een gezamenlijke training in Oud-Verlaat. Er waren nu dus toch wel zo’n 50 man. Het begint bij velen toch al te kriebelen want het komt toch ook steeds dichterbij. Nog maar 2 maandjes, zo’n 9 weken… dan New York. Daar wordt dan ook bij de gezamenlijke training rekening gehouden. Met eigen tempogroepjes kon je vandaag kiezen voor 13, 17, 23 of 27 kilometer. Deze loop werd gedaan rond de Rottemeren en kon in eigen gevormde tempogroepen gelopen worden. In eerste instantie begon ik wat voorzichtig met het tempo. Gisteren toch ook die zware 10 km in de benen… Nog voor er 1 1/2 kilometer gelopen was, ben ik echter al weer naar voren gesneld. Ik liep dan ook uiteindelijk in de 2e groep. Met 6 man gingen we in een lekker tempo, hartslag ongeveer 145. 4 van de 6 gingen voor de verste afstand. Een andere man en ik wilden kijken tot hoever we zouden gaan. Was ik even blij dat ik afgelopen vrijdag niet de 19 km gelopen heb, maar dinsdag. Dat zou echt teveel achter elkaar geweest zijn. Nu kwam dat goed uit. Uiteraard kostte het wel een beetje moeite, maar de 23 kilometer heb ik uitgelopen in iets meer dan 2 uur. Helemaal moe, maar voldaan zette ik weer koers naar Delft. Op naar weer een trainingsweek!

Op 11 september 2005, u weet wel, 4 jaar na dato, was er de 1/2 marathon van Rotterdam. Een extra training voor de groep “New Yorkers”. Eens te meer werd mij vandaag duidelijk dat wanneer het hoofd en de benen niet goed samenwerken, er ook geen echte topprestatie kan worden geleverd. Ik was dolenthousiast, wilde zelfs wel een nieuw wereldrecord lopen, maar dat kwam er absoluut niet van! Na een week van ellende in het hoofd, dacht ik hierbij even te kunnen ontspannen. Nou niet dus. Ja, de eerste 7 kilometer gingen goed. Daarna ging het snel minder en zelfs heel slecht (voor mijn gevoel) tot de 16 kilometer. 9 kilometer lang heb ik geploeterd. Sprong van de ene op de andere gedachte en het duurde dus tot de 17e kilometer voor het weer wat beter liep. Aan mijn eindtijd zou je niet aflezen dat het zo slecht ging. 1 uur, 42 minuten en 32 seconden. Daar ben ik dan wel mooi 397e mee geworden. Ik eindigde als 105e in de klasse van 45+. Achteraf gezien vind ik het dus ook nog niet eens zo slecht die tijd. Maar het lopen… deze week is nu voorbij en we gaan weer beginnen aan een nieuwe. Even iets rustiger aan doen, denk ik. De foto’s zijn weer van Carry van de A.V. Waterweg. Weer bedankt!!

Op zaterdag 24 september 2005 was het weer rennen in ‘s-Gravenzande. De Rijk Zwaan loop over 10 Engelse mijlen (16,1 km). Eigenlijk wist ik niet wat ik wilde: een snelle tijd proberen te lopen, of rustig aan doen, omdat morgen (zondag de 25e) er een hele zware gezamenlijke training staat te wachten. Eén ding wist ik zeker: niet zo waardeloos lopen als de halve marathon van Rotterdam. Ik besloot af te wachten hoe het zou gaan. Na de eerste 2 kilometers zag ik dat ik een gemiddelde had van 4 minuut 25 en ik voelde me prima. De eerste km was niet al te snel gegaan, dus besloot ik dit tempo te proberen vol te houden, in ieder geval tot de 10e kilometer. Daarna zou ik wel kijken hoe het ervoor stond. Eigenlijk kwam ik alleen tussen de 9e en 10e kilometer even wat in de problemen. Een lang “doods” stuk tussen weilanden en ik begon toch wat moe te raken!. Toch ging het wel goed. Na 10 km was mijn tussentijd 45 min en 29 seconden! Ik besloot dan ook maar om zo lang mogelijk te proberen het tempo vol te houden en ik kan zeggen dat dit redelijk goed lukte. De kilometers die volgden gingen, op de laatste 1.100 meter na in ongeveer 4 minuut 45. Mijn eindtijd werd: 1 uur, 14 minuten en 22 seconden!! Een tijd om trots op te zijn. Vorig jaar liep ik deze 10 EM in 1 uur, 23 minuten (er zijn weer foto’s te zien onder de rubriek Hardlopen, de foto’s. Foto’s wederom van Carry van de AV de Waterweg).

Zondag 25 september: een gezamenlijke training voor de groep New Yorkers. Het begint te spoken bij een hoop deelnemers. Steeds meer gesprekken komen er op gang. Steeds meer deelnemers ook. Vandaag ruim 50 man. Het zou, een loodzware training worden na de dag van gisteren. Er moesten vandaag 5 ronden van 5 1/2 kilometer gelopen worden. In totaal 27 1/2 kilometer dus. Ik begon de eerste ronde rustig (ruim 29 minuten), maar gaf in de 2e ronde iets meer gas. Een ruime minuut minder. Ook de derde ronde liep ik in die tijd. De 4e ronde zakte ik iets af naar weer 29 minuten en de 5e ronde liep ik zelfs in 32 minuten. De oorzaak: weer last van een beginnende kramp in mijn rechterkuit en problemen met mijn rechterknie!! Dit euvel had ik ook gehad in de marathon van Rotterdam en ik kan je verzekeren dat ik hier absoluut niet blij mee ben. De enige hoop die ik heb is dat dit te maken heeft met de snelle loop van gisteren. Op 16 oktober is de laatste gezamenlijke training en dan ook de zwaarste. Het worden 30 kilometers, met daarin 8 x een passage van de Van Brienenoordbrug. Dit, om alvast te ervaren hoe het is: het steigende parcours van New York. Ik ga maar eens een paar dagen van te voren goed uitrusten voor die training. Eens kijken of dat helpt.

Was ik van te voren niet van plan, maar zag ik van de week ineens dat er een halve marathon was in Alblasserdam. Daar heb ik al eens meer gelopen en besloot lekker even mee te doen. Vrijdag 7 oktober 2005 eerst een redelijk snelle 11 km gelopen en dus zojuist, zaterdag 8 oktober, die halve marathon. Het was, zeker het eerste uur, erg goed lopen. Het was bewolkt, een graad of 14 en er stond wat lichte wind. Ik liep na 1 uur en 16 seconden het 13 km punt voorbij en besloot het daarna maar wat rustiger te doen. Er komt nog een heel zware week aan, dus… Het was overigens wel een schitterend parcours daar in Alblasserdam. Door het boerenland, heerlijke luchten en schitterende vergezichten. Onder andere voerde het parcours langs de molens van Kinderdijk. Zeg maar een toeristische route dus. Op het moment dat we bij Kinderdijk (en de molens) kwamen, op het 16 km punt, begon de zon al aardig door te komen. Een werkelijk schitterend gezicht. Het werd echter wel gelijk warmer en dat moest ik dan ook de laatste 2 kilometers bezuren. Het werd nog even knap lastig. Mijn knie begint nu echt problemen te geven. Ben benieuwd hoe dit verder gaat uitpakken. De knie moet het toch nog minstens 5 weken volhouden. Daarna zien we wel weer verder! Oh ja, mijn eindtijd van vandaag: 1 uur, 42 minuten en een paar seconden. Op naar de zwaarste week van mijn voorbereiding. Volgende week zondag de Van Brienenoordbrug!

Ja, nu, na de laatste training vraag ik me af waarom ik me zo bezorgd maakte voor die zwaarste traning. Ongeveer 30 kilometer (volgens de trainer waren het er bijna 29) met 8 keer de Van Brienenoordbrug. Het ging zelfs redelijk. Conditioneel ziet het er gewoon erg goed uit. Qua kracht gaat het ook goed, alleen die knie… Geen last van mijn kuit dit keer, maar de laatste 2 kilometer last van mijn knie. Dat ging wel zodanig dat ik, nadat ik even stilstond me even moest herpakken. Dat deed knap zeer en gelijk behoorlijk stijf. Ik heb er ook nu nog last van, maar ja… alles voor het goede doel… toch?

Maar even terug naar het begin. Het was lekker weer. Een mooi zonnetje, maar helaas wel een knap fris oostenwindje. Daar kregen we op de Van Brienenoordbrug nog wel last van. Even na half tien werd er begonnen met de warming-up. Het was echt druk. Zeker zo’n 70 man en weer aardig wat nieuwe gezichten. Na de warming-up werd er in groepjes gestart en konden we direct beginnen met de 1e keer de Brienenoordbrug op (van noord naar zuid). Onderaan, na de fietslus keren en direct weer van zuid naar noord. Vervolgens een plaatselijke ronde (langs de Van Ghentkazerne en o.a. het voetbalterrein van Hermandad en weer terug richting de brug. Een rondje dus van ruim 7 kilometer en dat 4 keer. Ik kan je verzekeren dat ik genoten heb. Met name van het uitzicht boven de Van Brienenoordbrug. Een redelijk heldere blik op de skyline van Rotterdam, met in de verte de Zwaan.. werkelijk schitterend. Door het lagere tempo en het rusten op zaterdag ging het me vandaag dus gemakkelijk af. Tot die laatste 2 kilometer ging het echt heerlijk! Alleen een beetje fris op het laatst boven op de Van Brienenoordbrug, maar ja, dat hadden we er wel voor over.
Ik hoorde ook nog een leuke tip voor New York: de start is op Verrazano-bridge (met 34.999 andere lopers). Daar heb je een boven- en een onderverdieping. Vandaar uit start je en de eerste 10 kilometer is een gescheiden route. De bovenste starters lopen dan anders dan de onderste. De tip: start bovenop. Niet omdat dat een kortere route kent, niet omdat het een mooiere route is met meer toeschouwers… Nee vanwege het plassen! Tijdens het wachten op het startschot (en je staat daar knap lang te wachten, dus…) gaan een heleboel atleten plassen… en… geen w.c.’s. Dus… piesen ze gewoon op en naast de brug. Met een beetje wind sta je op de onderste verdieping dus wel “pies te happen”. Mooi meegenomen die tip, toch?
A.s. vrijdag is de laatste meeting. Daar horen we de laatste bijzonderheden en krijgen we kleding en reisbescheiden. Ik ben benieuwd en… nog maar 15 dagen voor vertrek en 21 dagen voor… DE MARATHON!

Tot later!